Αυτοκαταστροφική αναδημιουργία των «επενδυτών» της φούσκας και η κατάρρευση της δομημένης παγκοσμιοποίησης – Militaire.gr

Κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς των «επενδυτών» των Χρηματιστηρίων και όλοι εκείνοι που σπεύδουν σήμερα αγεληδόν να πουλήσουν, τις «φούσκες» που κρατάνε στα χέρια τους επειδή «κάπως την είδαν», αύριο θα συνωστίζονται και πάλι αγεληδόν στην ουρά για ν αγοράσουν ξανά τα «πολύτιμα χαρτιά» που μόλις χθες ξόρκιζαν και έδιωχναν από πάνω τους, ωσάν να επρόκειτο για επικίνδυνα μολυσματικά απόβλητα…

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτός όμως είναι ο Καπιταλισμός. Άλλοτε με εξάρσεις και άλλοτε με υφέσεις, με εργαλείο την αγελαία συμπεριφορά, χρηματοδοτεί την καταστροφή του και λίγο πριν επέλθει το τέλος, αναχρηματοδοτεί και πάλι την δυναμική του ανάσταση…

Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι να ξεκαθαρίζουμε στο μυαλό μας δυο τρία βασικά ζητήματα, προκειμένου να μην ανακυκλώνονται και να μην ανατροφοδοτούνται αδιέξοδες συγχύσεις…

Πρώτον: Η πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης – εξέλιξης, ΔΕΝ είναι γραμμική. Οι εξάρσεις και οι υφέσεις, είναι σύμφυτες με την φυσιογνωμία αυτής της διεργασίας και η συνακόλουθη καταστροφή κεφαλαίου που συντελείται με διάφορους τρόπους, αποτελεί στην ουσία το πολιτικό καύσιμο για ένα νέο εξαιρετικά δυναμικό restart…

Δεύτερον: Οι ρόλοι που επιφυλάσσονται στο σύνολο των πολιτικών και οικονομικών εμπλεκομένων, ΔΕΝ είναι εσαεί ταυτόσημοι και αμετάβλητοι. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών και δεδομένων των γενικότερων συνθηκών που διαμορφώνονται, σε αυτήν την διεργασία της «αυτοκαταστροφικής αναδημιουργίας», καταγράφονται πάντα θύτες και θύματα, χαμένοι και κερδισμένοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, στρατηγιστές και καιροσκόποι και όλα αυτά σε ένα πολυεπίπεδο σύστημα σύνθετων και αλληλοεξαρτώμενων ισορροπιών ισχύος που περιοδικά «αφυπνίζεται» από τον λήθαργο και μπαίνει σε κίνηση, ακανόνιστη και όχι πάντα προβλέψιμη, αναζητώντας τα νέα επίπεδα της ισορροπίας του στις νέες συνθήκες που τείνουν να διαμορφωθούν…

Τρίτον: Οι γεωπολιτικές προκλήσεις, υπήρξαν διαχρονικά ο καταλύτηςπου άλλοτε πυροδοτούσε και άλλοτε επιτάχυνε απλώς αυτήν την διεργασία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Με κόστος;;; Ναι με κόστος… Με «θύματα» ακόμη και μεταξύ των φίλιων δυνάμεων στο πλαίσιο μιας εκφυλιστικής συγκρουσιακής διεργασίας;;; Ναι και με θύματα… Όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα… Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, είναι πως μέσα από αυτήν την διεργασία και σε μια κρίσιμη μεταβατική περίοδο που στα μάτια πολλών δείχνει να είναι εξαιρετικά ασαφής ως προς τα θεμελιώδη που την συνθέτουν, η διοίκηση Τραμπ επιδιώκει να οριοθετήσει το περιβάλλον κανόνων και παραμέτρων εντός του οποίου θα συντελεστεί η καθοριστική φάση της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης, με την Κίνα να αποτελεί το πραγματικό αντίπαλο δέος, ενώ την ίδια στιγμή…

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Η επιταχυνόμενη κατάρρευση της δομημένης παγκοσμιοποίησης με την μορφή που την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, θα διευκολύνει (και κατ’ άλλους θα εκβιάσει) το πέρασμα από την ψυχολογία του σοκ στην νηφάλια διαχείριση των καινούριων προκλήσεων, γεγονός που θα ανασυνθέσει στρατηγικές και θα επιταχύνει με την σειρά του τις αναγκαίες επαναστοιχίσεις, που θα «σκαρώσουν» το γεωστρατηγικό αποτύπωμα της νέας εποχής στον νέο, δυναμικά ανταγωνιστικό και πολυπολικά δομημένο κόσμο.

Και επειδή υπάρχουν δυο κρίσιμα ερωτήματα που βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με όλα τα παραπάνω, θα ήταν ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε στην προσέγγισή μας τα εξής:

Πρώτον: Και γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε όπως ήμασταν… Για ποιόν λόγο θα έπρεπε να συντελεστούν όλες αυτές οι «απορυθμιστικές» ανατροπές, θα πει κάποιος…

Διότι το νέο συγκρουσιακό περιβάλλον, δεν διαμορφώνεται σε έναν κόσμο απλά πολυπολικό, για την φυσιογνωμία του οποίου φαίνεται ότι συμφωνούν πλέον οι πάντες… Στο νέο συγκρουσιακό περιβάλλον, καταγράφεται ένα υπόβαθρο με διάχυτους τους δυναμικούς ηγεμονισμούς που επιχειρούν να «ξαναμοιράσουν την τράπουλα», γεγονός που παραπέμπει σε νέα πεδία αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, σε νέους προσεταιρισμούς, αλλά κυρίως σε μια νέα αντίληψη περί δορυφοροποίησης και υποτέλειας, η οποία με την σειρά της θα τροφοδοτήσει εκτεταμένους μεταμορφισμούς σε πολιτικό, οικονομικό, θεσμικό επίπεδο, αλλά και στο επίπεδο της περιφερειακής και συστημικής ισορροπίας.

Δεύτερον: Και εάν το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτύχει εξ αιτίας του κινδύνου να τεθούν εκτός ελέγχου τα συγκρουσιακά του χαρακτηριστικά, θα πει κάποιος άλλος…

Το συγκεκριμένο εγχείρημα θα έχει φυσικούς, θεσμικούς και γεωπολιτικούς δρώντες που θα ματώσουν, αλλά είναι καταδικασμένο εκ των πραγμάτων να επιτύχει, διότι υπάρχουν και όλοι οι υπόλοιποι που είναι πρόθυμοι να υποταχτούν αλλά και εκείνοι (και αυτό είναι το σημαντικότερο) που είναι φανατικά διατεθειμένοι να το στηρίξουν. Είναι εκείνοι που διεκδικούν ρόλο στην νέα εποχή και κυρίως εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι τα συστημικά αδιέξοδα πληθαίνουν και η αντιμετώπισή τους προϋποθέτει ρήξεις, διότι χωρίς αυτές έρχεται το τέλμα, η αποσύνθεση και εν τέλει η καταστροφή.

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Είναι λοιπόν φανερό ότι έχει ήδη δρομολογηθεί ΚΑΙ τυπικά, μια διαδικασία ευρύτερων ανατροπών, η οποία αναμένεται να είναι διαρκήςκαι κυρίως να παραμείνει ενεργή, ΤΟΣΟ κατά την περίοδο της προπαρασκευής ΟΣΟ ΚΑΙ κατά την διάρκεια της αμιγώς συγκρουσιακής φάσης των εξελίξεων που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η επόμενη μέρα επομένως ΔΕΝ θα είναι η ίδια, ΟΥΤΕ ως προς την σύνθεση των πρωταγωνιστών, ΟΥΤΕ βεβαίως σε ότι αφορά στην κατανομή των ρόλων. Μεγάλοι αλλά ΚΑΙ μικροί δρώντες, οφείλουν να επανασχεδιάσουν οικονομία, παραγωγικό μοντέλο, περιφερειακή δράση και πρωτοβουλίες, στρατηγικές, τακτική διαχείριση προκλήσεων και χειρισμών, ακόμη και στο περιβάλλον των παραδοσιακών συμμαχιών και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας νέας, επιθετικά βιώσιμης παρουσίας.

Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν παρά μέρος μόνο των προκλήσεωντις οποίες οφείλουν να εξειδικεύσουν μεθοδικά και με σχέδιο οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες. Στην πατρίδα μας, δυστυχώς ακόμη αναζητούμε περπατησιά και γεωπολιτικές «αβάντες», αυτοσχεδιάζοντας με εργαλείο τον μιμητισμό, χωρίς την παραμικρή σοβαρότητα και με χαρακτηριστικό έλλειμμα ευθύνης. Με δυο λόγια, σε μια εποχή γεμάτη από προκλήσεις που οφείλουμε να σχεδιάζουμε και να δημιουργούμε, περιμένουμε απλώς να τσακώσουμε «ότι περισσέψει» από την ευρύτερη μοιρασιά κι όπου μας βγάλει…