Του Όθωνα Κουμαρέλλα
από τις Αιρετικές Ιδέες
Ας ξεκινήσουμε με μερικές παρατηρήσεις:
♦ Ανέκαθεν ίσχυε και ισχύει το Θουκυδίδειο δόγμα «προχωρείς όσο σου επιτρέπει η δύναμή σου και υποχωρείς όσο σου επιβάλλει η αδυναμία σου».
♦ Ένας πόλεμος τελειώνει είτε με τη συντριπτική ήττα ενός εκ των αντιπάλων, είτε με συμβιβασμό όταν και οι δύο αντίπαλοι αδυνατούν να επιτύχουν τους βασικούς τους στόχους, είτε με αναίρεση των βασικών αιτίων που προκάλεσαν την αναμέτρηση.
Αρχίζοντας από το τελευταίο, στο ρωσσο-δυτικό μέτωπο στην Ουκρανία δεν μπορεί να υπάρξει αναίρεση των βασικών αιτίων, αφού αυτά έχουν να κάνουν με πόρους και πλουτοπαραγωγικές πηγές απόλυτα αναγκαίες για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας της δύσης στον παγκόσμιο καταμερισμό. Αυτό αφορά ειδικότερα και κυρίως στις τέως αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης, οι οποίες, χωρίς δικούς τους πόρους, αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία, ενώ συνθλίβονται μεταξύ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του αναδυόμενου κόσμου της ανατολής και του νότου.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Ο ευρωπαϊκός ρεβανσισμός
Σε αυτό το γεγονός που οδηγεί τις ευρωπαϊκές ελίτ και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών σε παροξυσμό του ανορθολογισμού στην πολιτική τους, προστίθεται ο ρεβανσισμός των ευρωπαϊκών ιθυνουσών τάξεων σε βάρος της Ρωσσίας για την ήττα τους στον Β’ΠΠ. Είναι αδιάψευστο το γεγονός, ότι οι ιθύνουσες τάξεις των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, του ιδίου του Βατικανού συμπεριλαμβανομένου, είχαν ταχθεί είτε άμεσα, είτε έμμεσα, υπέρ του άξονα Χίτλερ – Μουσολίνι και της ευρωπαϊκής ενοποίησης υπό το 3ο Ράιχ. Κι εν πάση περιπτώσει σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής υποηπείρου, και στην Ελλάδα, υπήρχαν άφθονοι ιδεολογικοί εκφραστές του 3ου Ράιχ, που μετά τη συντριβή του ναζισμού υποδύθηκαν τους δημοκράτες. Για τους μαυραγορίτες επαγγελματίες του αντικομμουνισμού και του εξευρωπαϊσμού στην Ελλάδα, ας μη μιλήσουμε καλύτερα, σόι πάει το… βασίλειο των… ντε γκρέδων στις κυβερνήσεις και τις δεξιές κι «αριστερές» αντιπολιτεύσεις.
Η συντριπτική ήττα του άξονα και ο διαμοιρασμός της ευρωπαϊκής υποηπείρου στην αμερικανική και ρωσσική επιρροή έγινε αναγκαστικά ανεκτή από τις ίδιες ελίτ, αφού οι ΗΠΑ εξασφάλισαν τόσο την ανασυγκρότηση των δυτικών χωρών από τις καταστροφές του πολέμου, όσο και την προστασία τους από τον «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Οι «ανατολικοευρωπαίοι» υποτάχθηκαν στην «αρκούδα», αλλά παρά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991, τα αντιρωσσικά απωθημένα τους παραμένουν, έχοντας προσλάβει μάλιστα έντονα ρατσιστικά χαρακτηριστικά, όπως ακριβώς και των Γερμανών. Ο χιτλερικός αντισλαβισμός στα μέγιστά του 80 χρόνια μετά την ήττα του ναζισμού.
Η διακύβευση της ευρωπαϊκής «ενότητας».
Πέραν αυτών όμως υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που οι ευρωπαϊκές ιθύνουσες τάξεις επιδιώκουν την ύπαρξη ενός κοινού εχθρού και τον βρήκαν στη Ρωσσία. Πρόκειται για την εσωτερική ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ανυπαρξία της ρώσσικης απειλής και με μειωμένη τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο ευρωπαϊκό έδαφος, που λειτουργούσε ως τώρα όχι μόνον ως ασπίδα αμυντικής προστασίας, αλλά και ως σταθεροποιητικός παράγοντας, σύντομα θα εμφανιστούν τα προβλήματα που θα προκύψουν από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των σε προϊούσα παρακμή ευρωπαϊκών κρατών.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ χρειάζονται εξ ίσου τη Ρωσσία ως εξωτερικό εχθρό, καθώς και τις ΗΠΑ ως σταθεροποιητικό παράγοντα, για να αισθάνονται ασφαλείς στις μεταξύ τους σχέσεις, κι έτσι είναι πρόθυμες να θυσιάζουν την ανεξαρτησία και κυριαρχία τους. Διότι και υποβλέπουν οι μεν τους δε και φοβούνται οι μεν τους δε. Πολύ περισσότερο που η παρουσία των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ τους εξασφάλιζε μέχρι τώρα τεράστιες οικονομίες αναφορικά με τις αμυντικές τους δαπάνες. Γι’ αυτό και η απέλπιδα προσπάθειά τους για την εκ των ενόντων και από τα πάνω, με πρόσχημα τον ρωσσικό «αναθεωρητισμό», δια του «reArm» ομοσπονδοποίηση της ένωσης και αναβάθμιση έτσι της εσωτερικής συνοχής από τα πάνω, καθώς και της γεωπολιτικής της αξίας, τώρα που διαπιστώνουν ότι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ μεταφέρεται δια της Μέσης Ανατολής στην ανατολική Ασία. Χωρίς τη «σιδερόφρακτη» ενοποίηση απέναντι στην «απειλή», που θα εξαναγκάσει και στην αντίστοιχη πολιτική, σε 4ο Ράιχ υπό την απολυταρχία των Βρυξελλών, η ετερόκλητος ένωση θα καταρρεύσει οσονούπω σαν χάρτινος πύργος.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Οι Αμερικανοί
Οι Αμερικανοί είναι διαφορετική περίπτωση. Δεν έχουν τους «ψυχαναγκασμούς» των ευρωπαίων κι όσο έχουν ανάγκη τον πόλεμο, άλλο τόσο έχουν ανάγκη να «συμμαζέψουν» τα του οίκου τους. Αντιμετωπίζουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ περίπου σαν παρωχημένα εργαλεία υλοποίησης των πολιτικών τους. Έτσι βλέπουν με πιο καθαρό μάτι τις εξελίξεις στον πόλεμο και αντιλαμβάνονται ότι η συνέχισή του οδηγεί σε ήττα που δεν είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη της. Ακόμη και η Κάμαλα Χάρις των δημοκρατικών να κέρδιζε τις εκλογές στις ΗΠΑ, το πιθανότερο θα ήταν, να έψαχνε να βρει οδούς διαφυγής. Απλά για τον Τράμπ, έχοντας τη δικαιολογία ότι δεν ήταν ο ίδιος που άρχισε αυτόν τον πόλεμο, είναι πιο εύκολο, ενώ προσθέτει μπόλικο θέαμα (και σύγχυση) με το «ταπεραμέντο» του. Tο εάν αποδειχθεί και αποτελεσματικός είναι πρόωρο να εικάσουμε.
Με όλα αυτά όμως δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα στους ευρωπαίους ιθύνοντες που δυσκολεύονται να βρουν τρόπους να το αντιμετωπίσουν, με τον πόλεμο πλέον να αποτελεί ανάγκη επιβίωσης γι’ αυτούς. Αφού την ειρήνη, τη συνδιαλλαγή και τον συμβιβασμό με τη Μόσχα τη θεωρούν ταπείνωση και υποτέλεια στον αιώνιο εχθρό τους, που δεν έπαψαν ποτέ να εποφθαλμιούν τους απέραντους πόρους στα εδάφη του. Αλλά πρόκειται για έναν πόλεμο που δεν μπορούν να διεξάγουν δίχως τους Αμερικανούς και έτσι βρίσκονται σε βαθύ αδιέξοδο, με τη ρητορεία, αλλά και τις πολιτικές τους να προσλαμβάνουν κωμικοτραγικό χαρακτήρα.
Συντριπτική ήττα, ή συμβιβασμός;
Αφού διαπιστώνουμε, ότι αναίρεση των βασικών αιτιών του πολέμου είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει υπό τη «δίψα» του χρηματιστικοποιημένου δυτικού καπιταλισμού για την με «δημιουργική» καταστροφή εξεύρεση και λεηλασία νέων πόρων και πλουτοπαραγωγικών πηγών, μαζί και αγορών, συμβαδίζοντας με τους ιδεολογικο-πολιτικούς καταναγκασμούς στο φαντασιακό των ευρωπαίων, απομένει η συντριπτική ήττα του αντιπάλου, ή ο συμβιβασμός.
Συντριπτική ήττα του ενός εκ των δύο αντιπάλων υπερδυνάμεων με συμβατικά όπλα δεν νοείται στην εποχή μας, ενώ ο εκτροχιασμός του πολέμου σε πυρηνικό, θα σημάνει την πλήρη και αμοιβαία καταστροφή. Συνεπώς ένας συμβιβασμός, έστω σε προσωρινή βάση, θα ήταν επιθυμητός τουλάχιστον από τους πιο ψύχραιμους της σύγκρουσης.
Παρ’ όλα αυτά, ο όποιος συμβιβασμός δεν συμφέρει αυτόν που κερδίζει, ανεξάρτητα εάν δυσκολεύεται να επιτύχει τους στόχους του και χρειάζεται χρόνο γι’ αυτό. Ο συμβιβασμός από την πλευρά του -κι εν προκειμένω της Ρωσσίας- λογικά μόνον έναν σκοπό θα μπορούσε να έχει, την μεγιστοποίηση και την οριστική κατοχύρωση των κερδών της, καθώς και την εξασφάλιση του αναγκαίου χρόνου για την πλήρη επικράτηση κι επίτευξη των στόχων της σε ένα απολύτως ορατό μέλλον. Συνεπώς, επειδή η πάγια στρατηγική της δύσης δεν επιτρέπει τέτοιου είδους παραχωρήσεις, κι επειδή είναι η Ρωσσία, που επί της ουσίας δέχεται την επίθεση και αμύνεται σκληρά (διότι για τους Ρώσσους, το Ντονμπάς, η Κριμαία, το Ζαπορόζιε, η Χερσώνα, η Οδησσός κτλ δεν κείνται μακράν, όπως η Κύπρος, δι’ εμάς -κι ενδεχομένως σύντομα το Καστελόριζο, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και η Θράκη -εξ ου και η προετοιμασία των ντε γκρέδων για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λεηλασία του λαού και της χώρας, ή ό,τι θα έχει απομείνει από αυτήν, υπό νέο πολιτειακό καθεστώς μετά την επερχόμενη καταστροφή). Η Ρωσσία, λοιπόν, αμυνόμενη κι εφόσον αδυνατεί να προκαλέσει συντριβή του αντιπάλου στο συνολικό πεδίο αντιπαράθεσης, δεν έχει άλλες επιλογές από τον πόλεμο φθοράς του αντιπάλου, εφόσον ο όποιος «συμβιβασμός» στο ουκρανικό θα απαιτήσει θυσίες και υποχωρήσεις σε βασικές της θέσεις. Και μέχρι τώρα, σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς, η Ρωσσία τα καταφέρνει μια χαρά!
Το ζήτημα είναι κατά πόσον η «συλλογική» δύση, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν είναι σε θέση να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα, όπως αυτή εξελίσσεται στο έδαφος μετά την αρχική στασιμότητα, που ακόμη και η ήττα της Ρωσσίας φάνταζε πιθανή υπό το βάρος μάλιστα των εξοντωτικών κυρώσεων.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Το χρονικό του πολέμου, οι αδυναμίες και οι δυνατότητες της Ρωσσίας
Φαίνεται μάλιστα, από τις μέχρι τώρα εξελίξεις στο πεδίο, ότι πράγματι η Ρωσσία δεν ήταν έτοιμη για μια ολοκληρωτική σύγκρουση με το ΝΑΤΟ, με έναν στρατό σχεδόν γραφειοκρατικοποιημένο που έπρεπε να μάθει εξ αρχής να πολεμά. Έχοντας να αντιμετωπίσει έναν ουκρανικό στρατό 1.000.000 μαχητών βαριά εξοπλισμένων κι εκπαιδευμένων από το ΝΑΤΟ, οι επιλογές της ήσαν στην πραγματικότητα περιορισμένες.
Βέβαια στην αρχική φάση κατάφερε με αιφνιδιασμό να καταλάβει πολύ περισσότερα εδάφη, φτάνοντας στα περίχωρα του Κιέβου. Αλλά, αφού απέτυχε δια της αιφνιδιαστικής εισβολής να ανατρέψει το καθεστώς και στη συνέχεια απέτυχαν οι συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη και η προκαταρκτική συμφωνία που επιτεύχθηκε εκεί με ουκρανική υπαναχώρηση και την παρέμβαση των δυτικών, η Ρωσσία υποχρεώθηκε σε μεγάλη και αναγκαστική αναδίπλωση. Η διατήρηση όλων των κατειλημμένων εδαφών σε ένα μέτωπο 2.000 χιλιομέτρων απαιτούσε πόρους τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε εξοπλισμούς και επιμελητεία, που δεν φαίνεται να διέθετε εκείνη την περίοδο. Και είναι ζήτημα εάν μπορεί να διαθέτει ακόμη και τώρα.
Έτσι, επικέντρωσε το ενδιαφέρον της στην εκκαθάριση του Ντονμπάς και κυρίως της παραλιακής ζώνης της Αζοφικής (Μαριούπολη κτλ). Έκτοτε και για πάνω από έναν ολόκληρο χρόνο οι δυνάμεις της περιήλθαν σε κατάσταση άμυνας, υποχωρώντας, πέραν της αρχικής αναδίπλωσης τον Απρίλιο του 2022, από το βόρειο τμήμα της Χερσώνας και από την περιφέρεια του Χαρκόβου το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Η όλη επιχείρηση κινδύνευσε με ολική αποτυχία, όμως οι Ρώσσοι κατάφεραν τελικά να σταθεροποιήσουν το μέτωπο στην περίφημη πια «γραμμή Σουροβίκιν».
Μετά την αποτυχημένη ουκρανική αντεπίθεση το καλοκαίρι του 2023 κι έχοντας ήδη ο ουκρανικός στρατός υποστεί μια σημαντική ήττα στην περιοχή του Μπάχμουτ, ουσιαστικά από τις αρχές του 2024, η Ρωσσία ξεκίνησε τη δική της σταδιακή αντεπίθεση με σκοπό όχι τόσο τα σε μαζική κλίμακα εδαφικά κέρδη, αλλά τη βαθμιαία αποδυνάμωση και τελική διάλυση του ουκρανικού στρατού, διαμέσου αυτού που αποκλήθηκε «κρεατομηχανή» και «άλεσμα» (η υλοποίηση του όρου περί αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας στην πράξη). Με μια αναλογία απωλειών 1/8, ή ακόμη και 1/10, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει αποφασιστικά υπέρ της Ρωσσίας, παρά την άπλετη υποστήριξη της Ουκρανίας από τη δύση σε άφθονα οπλικά, συστήματα, πληροφορίες, αλλά ακόμη και με έμψυχο δυναμικό μέσω δυτικών μισθοφόρων.
Από όλη αυτήν την πορεία μπορούμε εύκολα να βγάλουμε το (σχετικά ασφαλές) συμπέρασμα, ότι ο ρώσσικος στρατός παρά την πυρηνική του ισχύ και την αδιαμφισβήτητη ανέκαθεν υπεροχή του στις πυραυλικές τεχνολογίες, είχε καταντήσει σκιά του παλιού σοβιετικού εαυτού του. Ήταν η έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης που τον έθεσε ξανά σε διαδικασία ταχείας ανασυγκρότησης, ενδυνάμωσης κι επανεξοπλισμού. Έτσι μόνον μπορεί να ερμηνευθεί ο αργός ρυθμός και το γιατί μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να καθαρίσει οριστικά το τοπίο, πέραν της αδιαμφισβήτητης ισχύος του αντιπάλου, που χρησιμοποιεί την Ουκρανία ως proxy (πληρεξούσιο).
Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί επίσης, το κατά πόσο η ρωσσική κοινωνία -και φυσικά η ηγεσία της- θα ήταν διατεθειμένη, προκειμένου να κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο στο ΝΑΤΟ, να υποστεί απώλειες ανάλογες των σχεδόν 30 εκατομμυρίων νεκρών του Β’ΠΠ και τον αποδεκατισμό τότε του ανθού της ρώσσικης νεολαίας, αντιμετωπίζοντας έκτοτε σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, που ακόμη δεν το έχει ξεπεράσει, φρενάροντας την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Δεν θα είναι μακρυά από την αλήθεια να υποθέσει κανείς, ότι ο μαρασμός και η κατάληξη που είχε η Σοβιετική Ένωση, οφείλετο επίσης στις τεράστιες αυτές απώλειες και τις καταστροφές του Β’ ΠΠ. Απώλειες και καταστροφές που παρεμπόδιζαν την ανάπτυξη της ρωσσικής κοινωνίας και οικονομίας, πέραν φυσικά του εξοντωτικού ανταγωνισμού της δύσης σε βάρος της στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου και της ανελαστικότητας του σοβιετικού καθεστώτος.
Ο μεγάλος και νικηφόρος Πατριωτικός Πόλεμος χαραγμένος ανεξίτηλα στη μνήμη, αλλά και στον ψυχισμό του ρώσσικου λαού, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη συνεκτικότητα της κοινωνίας και στον πατριωτισμό της, είχε, παρ’ όλα αυτά συνέπειες, που πληρώθηκαν πανάκριβα στη διάρκεια του χρόνου. Και κανείς δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει αυτό στις νέες συνθήκες πολέμου που η δύση επέλεξε σε βάρος της Ρωσσίας στοχεύοντας στη διάλυση της και στη λεηλασία των πόρων της.
Όμως αυτή η συνεκτικότητα της ρωσσικής κοινωνίας και το πατριωτικό της φρόνημα, ήλθαν να αντισταθμίσουν τις όποιες σοβαρές ανεπάρκειες και αδυναμίες του ρώσσικου στρατιωτικού και πολιτικού συστήματος που επέφερε η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (κατά τον ίδιο τον Πούτιν επρόκειτο για τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα) κι ό,τι επακολούθησε και να προδιαγράψουν ξανά τη νίκη.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Οι Αμερικανοί ως ειρηνοποιοί διαμεσολαβητές
Οι Αμερικανοί, έχοντας σχετική αυτάρκεια πόρων και απέχοντας χιλιάδες χιλιόμετρα από το σημείο της αντιπαράθεσης, στα τρία χρόνια του πολέμου κατενόησαν το αδιέξοδο της δυτικής στρατηγικής απέναντι στη Ρωσσία. Κατενόησαν, τουλάχιστον εν μέρει, ότι ό,τι είχαν να κερδίσουν από αυτόν τον πόλεμο, το κέρδισαν, κυρίως καθυποτάσσοντας περαιτέρω τις ευρωπαϊκές χώρες, καθιστώντας τες εξαρτώμενες από τους δικούς τους ενεργειακούς πόρους, εκτός φυσικά της πώλησης πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Κατενόησαν όμως, ότι στο εξής η συμμετοχή τους μόνον φύρα θα ήταν γι’ αυτούς. Μη διατεθειμένοι να αποδεχθούν την ευθύνη μιας ήδη διαφαινόμενης ήττας στο πεδίο με απρόβλεπτες γεωπολιτικές επιπτώσεις σε βάρος τους, υπό τη νέα διοίκηση Τράμπ, καθώς και μη καθορίζοντας τις πολιτικές τους από την ιδεολογία και τον ρεβανσισμό των κρυφοναζί ευρωπαίων ψάχνουν τρόπους ευσχήμου απεμπλοκής.
Μολονότι υποκινητές της σύγκρουσης, παρουσιάζονται πλέον υποκριτικά ως ειρηνοποιοί διαμεσολαβητές, προσπαθώντας μάλιστα να κερδοσκοπήσουν ασύστολα με τα εναπομείναντα περιουσιακά στοιχεία της Ουκρανίας και μεταβιβάζοντας το βάρος της συνέχισης του πολέμου στους Ευρωπαίους. Έτσι κι αλλιώς ένα μεγάλο μέρος από τα 800+ δις ευρώ πολεμικής προετοιμασίας της Ευρώπης, απομυζώντας τους λαούς της, θα κατευθυνθεί αναγκαστικά στις αμερικάνικες πολεμικές βιομηχανίες. Ενώ θα τους είναι ακόμη πιο προσοδοφόρο να κάνουν μπίζνες με τους Ρώσσους στην Αρκτική και αλλού, αποκαθιστώντας έστω κι εν μέρει τις σχέσεις μαζί τους.
Αν μάλιστα οι Αμερικανοί ανταλλάσσοντας, όπως ενδεχομένως πιστεύουν, την Ουκρανία, κατορθώσουν, να εξασφαλίσουν μια πιο ουδέτερη στάση της Ρωσσίας απέναντι στην αντιπαλότητά τους με την Κίνα (και με το Ιράν), θα έχουν εξασφαλίσει το μέγιστο δυνατό κέρδος για τους ίδιους. Το κατά πόσο οι Ρώσσοι θα υποκύψουν στους φέροντες δώρα «Δαναούς» εκ δυτικού ημισφαιρίου και τα σαγηνευτικά κελαϊδίσματα των αμερικανικών Σειρήνων, μένει να αποδειχθεί.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Η Ρωσσική απάντηση
Αν και είναι νωρίς για συμπεράσματα κι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, η Ρωσσία, από την πλευρά της, προσώρας, φαίνεται να έχει διαγνώσει σωστά τις προθέσεις των αντιπάλων της και να αποφεύγει τεχνηέντως την παγίδευση, παραδίδοντας μαθήματα υψηλής τέχνης στη διπλωματία.
Έχοντας ελέγξει σε μεγάλο βαθμό τις ζημιές από τις δυτικές κυρώσεις, έχοντας προσαρμόσει την οικονομία της στην εσωτερική παραγωγή και βρει νέες διεξόδους διοχέτευσης των ενεργειακών και άλλων πλεονασμάτων της, κι έχοντας ταυτόχρονα πετύχει, πέραν των κερδών στο έδαφος, τη διάρρηξη του αρραγούς του μετώπου της «συλλογικής» δύσης, δεν έχει κανέναν λόγο να βιάζεται. Αλλά ούτε και να αποφεύγει τη μεταφορά μέρους της σύγκρουσης στο διπλωματικό πεδίο, στον βαθμό που αυτό ρηγματώνει την ενότητα του αντιπάλου. Όπου, εξ άλλου, διαθέτει ισχυρό πλεονέκτημα και με απαράμιλλο στρατηγικό βάθος τις σχέσεις της με τον παγκόσμιο Νότο, όσο «χαλαρές» κι εάν εμφανίζονται αυτές.
Αυτό, που πολλοί ξεχνούν, ή παραβλέπουν προδικάζοντας εξελίξεις, είναι, ότι η Ρωσσία υπό την ηγεσία του Βλαδίμηρου Πούτιν δεν μπήκε σε αυτήν τη δαπανηρή και κατ’ εξοχήν αιματηρή περιπέτεια του πολέμου, για να συμβιβαστεί στο τέλος με τα ελάχιστα, φέρνοντάς την πίσω στη θέση και τα αντίστοιχα υπαρξιακά προβλήματα, που βρίσκονταν πριν την «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» όπως ευφυώς όρισε τον πόλεμο η ίδια. Και κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει τον ορισμό της πολιτικής ηλιθιότητας τη στιγμή που είναι ολοφάνερο, ότι σε τακτικό επίπεδο τουλάχιστον, κερδίζει τον πόλεμο. Μπορεί και στο εσωτερικό της Ρωσσίας να υπάρχουν δυνάμεις που θα ήθελαν, κι ενδεχομένως επιδιώκουν, έναν άνευ όρων συμβιβασμό με τη δύση, προσπαθώντας να επηρεάσουν την πολιτική, αλλά απέχουν από το να μπορούν να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων. Η Ρωσσία στάθηκε «εύπιστη» απέναντι στη δύση όσο αυτό της επέβαλλε η (μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) αδυναμία της. Αλλά τώρα προχωρεί βήμα το βήμα και όσο της επιτρέπει η ισχύς της, την οποία φροντίζει να αυξάνει συστηματικά, επιτείνοντας την αδυναμία των αντιπάλων της. Μια αδυναμία που οι ίδιοι, μοχλεύοντάς την μάλιστα, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν και θα το πληρώσουν πανάκριβα.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Συμπερασματικά
Ούτως εχόντων των πραγμάτων ο πόλεμος φθοράς θα συνεχίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με ανάλογες υφέσεις κι εξάρσεις θα συνεχίζεται, τόσο στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο, όσο και στο καθαρά επιχειρησιακό. Με τη Ρωσσία, αποφεύγοντας τα αδιέξοδα «γιουρούσια», ικανά να φέρουν αποτέλεσμα μόνον στο φαντασιακό μερικών, να διατηρεί το πλεονέκτημα και να ενισχύει την ανθεκτικότητά της, τη γεωπολιτική της θέση ως πραγματική πολιτική και διπλωματική υπερδύναμη, καθώς και τη στρατιωτική της ισχύ.
Οι ΗΠΑ δεν αποκλείεται να βρεθούν σύντομα μπροστά στα αδιέξοδα των κραυγαλέων αντιφάσεων των πολιτικών Τράμπ στο γεωπολιτικό πεδίο, ειδικά εάν πέσουν στην παγίδα ενός πολέμου με το Ιράν στη Μέση Ανατολή, που ασμένως προωθούν οι σιωνιστές.
Όσο για την Ουκρανία και την Ε.Ε. το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Αργός και βασανιστικός θάνατος. Ας πρόσεχαν!
Πηγή Άρθου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
