Η Ναταλία Σουίφτ είναι το next big thing στη μικρή οθόνη και στο θέατρο και σε συνέντευξή της μιλάει με τέτοιο τρόπο ώστε να τη γνωρίσουμε καλύτερα…
Η Σουίφτ έχει μια συνήθεια. Εκτός από τις σημειώσεις που κρατά -με τον παλιό, καλό, αναλογικό τρόπο, δηλαδή σε τετράδιο- για τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει, συνηθίζει να δημιουργεί λίστες με τραγούδια που μοιάζουν γραμμένα για εκείνους. Είναι ένας από τους τρόπους που η ίδια έχει επινοήσει για να μπαινοβγαίνει στον κόσμο τους. Αυτή την περίοδο η Ναταλία Σουίφτ την παραλληλίζει με μια δεύτερη εφηβεία. Με δύο τηλεοπτικούς ρόλους και έναν θεατρικό στην παράσταση «Closer», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου στο Θέατρο Χώρα, η ηθοποιός βρίσκεται αναμφίβολα σε δημιουργικό αναβρασμό. Ναι, δουλεύει πολύ, ναι, τρέχει διαρκώς πίσω από ένα ευμετάβλητο καθημερινό πρόγραμμα, όμως δεν ψελλίζει ούτε συλλαβή για κούραση.
Στο τέλος μιας απαιτητικής αλλά τελικά καλής ημέρας, λίγο πριν χωθεί στο πολύ προσωπικό κουκούλι της, το οποίο πολλές φορές είναι κάτι τόσο απλό όσο ένα επεισόδιο από τα «Friends» ή το «Gilmore Girls» -«όχι, δεν γυρνάω τα βράδια στο σπίτι και κάνω binge watching Ταρκόφσκι»-, μιλάμε για το άγχος της πρεμιέρας, την τέχνη που δεν είναι τέχνη αν δεν ξεβολεύει και για εκείνη την πρώτη της υπόκλιση στο δημοτικό σχολείο που την έκανε να αποφασίσει πως μπορεί να ζει παίζοντας.
Πώς είναι οι ημέρες πριν από την πρεμιέρα; Αγχωτικές;
Για μένα όλη η ζωή είναι μια αγχώδης περίοδος.
Και πώς το διαχειρίζεσαι;
Με ψυχοθεραπεία. Από τα 16 μού διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή, οπότε έχω μάθει πια τι με ηρεμεί, τι να αποφεύγω, να καταλαβαίνω ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι πάντα τόσο σοβαρό και να το αποδομώ.
Μήπως όμως διάλεξες λάθος δουλειά; Εννοώ ότι οι ηθοποιοί ζείτε σε μια ατέρμονη ανασφάλεια.
Επέλεξα πράγματα για να με αγχώνουν. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια. Όμως η δουλειά του ηθοποιού σού δίνει και μια μεγάλη ελευθερία. Με τρομάζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει σταθερότητα, αλλά είναι μεγάλη ελευθερία να ξεκινάς κάθε έξι μήνες κάτι καινούριο. Σε ανανεώνει.
Στο «Closer», λοιπόν, ποια είσαι;
Είμαι η Αλις -στην ταινία του Μάικ Νίκολς την υποδύθηκε η Νάταλι Πόρτμαν-, την οποία έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Είναι μια φανταστική ευκαιρία αυτός ο ρόλος.
Όταν μπήκες πρακτικά στον κόσμο της υποκριτικής, την απομυθοποίησες καθόλου;
Και ναι και όχι. Απομυθοποίησα κάποιες πλευρές και άλλες τις εξιδανίκευσα παραπάνω. Άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο έβλεπα τη δουλειά. Κατάλαβα τον κόπο που χρειάζεται, τον χρόνο που χρειάζεται, τι πρέπει να στερηθείς για να είσαι ηθοποιός. Αυτό ήταν καλό τελικά. Γιατί είχα την ευκαιρία να καταλάβω αν είναι ή δεν είναι για μένα και να αποφασίσω αν συνεχίζω ή αν φεύγω.
Πηγή: Gala
Πηγή Άρθου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
