Σαν σήμερα γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 μια από τις διασημότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, η οποία διακρίθηκε όχι μόνο για το υποκριτικό της ταλέντο, αλλά και τις πολιτικές παρεμβάσεις της σε διεθνές επίπεδο, διατελώντας Υπουργός Πολιτισμού.
Η Μαρία-Αμαλία Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1920 στην Αθήνα και ήταν κόρη του στρατιωτικού και πολιτικού Σταμάτη Μερκούρη, εγγονή του γιατρού και μακροβιότερου δημάρχου Αθηναίων, Σπύρου Μερκούρη, αλλά και ανιψιά του ιδρυτή του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος Ελλάδος και μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Γεωργίου Μερκούρη.
Από μικρή ήταν αρκετά ατίθαση και πήγαινε κόντρα στις νόρμες της εποχής, καταλήγοντας να παντρευτεί σε νεαρή ηλικία τον πλούσιο Παναγή Χαροκόπο και να συνδεθεί αργότερα ερωτικά με τον μαυραγορίτη και δωσίλογο Φειδία Γιαδικιάρογλου, σχέσεις για τις οποίες επικρίθηκε εντόνως λόγω του πλουσιοπάροχου τρόπου ζωής που της προσέφεραν.
Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε αργότερα, η Μερκούρη αντλούσε χρήματα από αμφότερους τους συντρόφους της και τα διοχέτευε στην Αντίσταση, βοηθώντας παράλληλα στη διάσωση αντιστασιακών.
Το 1943, έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ένα χρόνο αργότερα έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της λευτεριάς», το οποίο κατέβηκε αναπάντεχα, λόγω των «Δεκεμβριανών».
Το έργο που την καθιέρωσε ως πρωταγωνίστρια ήταν το «Λεωφορείον ο Πόθος», που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης, το 1949, ενώ τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με το μπουλβάρ, ιδιαίτερα κατά τα έτη παραμονής της στο Παρίσι.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο ήρθε το 1955, με την αγαπημένη του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα», με το έργο να φτάνει ως τις Κάννες, ένα μέρος που έμελε να αλλάξει όλη της τη ζωή.
Ο έρωτας με τον Ντασέν και οι θρυλικές ερμηνείες
Η γνωριμία της με τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ζιλ Ντασέν, ο οποίος είχε εξοριστεί στη Γαλλία μετά από καταγγελία του συναδέλφου του Ελία Καζάν, λόγω των πεποιθήσεών του, ήταν καρμική τόσο στην προσωπική τους ζωή όσο και καλλιτεχνικά, χαρίζοντας στη Μερκούρη μερικούς από τους καλύτερους ρόλους στην καριέρα της.
Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1966 και ο «Τζούλι» όπως τον φώναζε η Μελίνα, ήρθε στην Ελλάδα, την οποία αγάπησε σαν να ήταν η αληθινή του πατρίδα.
Η καλλιτεχνική τους πορεία γνωστή: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (Celui qui doit mourir), Ο νόμος (The Law), Ποτέ την Κυριακή (Never On Sunday), Φαίδρα (Phaedra), Tοπκαπί (Topkapi), με τον ρόλο της ως Ίλια Ντάρλινγκ να της χαρίζει μια υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι και να μεταφέρεται στο Μπρόντγουεϊ.
«Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα»
Η επιβολή της Χούντας οδηγεί τη Μερκούρη στην αυτοεξορία, από όπου όμως ενημέρωνε την διεθνή κοινή γνώμη για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, πολεμώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το χουντικό καθεστώς.
Μάλιστα, την ημέρα που καταλύθηκε η δημοκρατία η Μερκούρη βρισκόταν στο Μπρόντγουεϊ, υποδυόμενη τη θρυλική Ίλια, με τον Μάνο Χατζιδάκη να είναι αυτός που την ενημέρωσε για το πραξικόπημα.
Αμέσως μετά το τέλος της παράστασης, με δάκρυα στα μάτια, η αγαπημένη ηθοποιός έκανε δηλώσεις σε αμερικανικά μέσα κατά της Χούντας.
Η απάντηση των χουντικών επίσης άμεση, με τον Στυλιανό Παττακό να ανακοινώνει την αφαίρεση της ιθαγένειάς της, κίνηση που οδήγησε τη Μερκούρη να δώσει την εξής ιστορική απάντηση:
«Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα, ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».
Μετά την πτώση του Χούντας, η Μερκούρη επέστρεψε στην Ελλάδα με τον Ντασέν και ασχολήθηκε με την πολιτική μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, διατελώντας επί σειρά ετών Υπουργός Πολιτισμού.
Μια από τις επιδιώξεις της παρέμεινε και η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο, αλλά και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».
Η μεγάλη Μελίνα «έσβησε» στις 6 Μαρτίου 1994, σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν με καρκίνο των πνευμόνων.
Πηγή Άρθου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
